Een jongen doopt zijn kwast in de ronde verf - maar hé... sinds wanneer hebben ogen rode randen? En wat is dat daar voor een gekke kop? Johan wijst naar zijn tanden. En Louise is de hele tijd met een ketting aan het rammelen. Wat er toch aan de hand?

"Wanneer gaan we nou eindelijk spookje spelen?" vraagt Louise.
De juf aait Louise over haar hoofd. "Nog even wachten," zegt ze. "Straks zie je uit alle hoeken en gaten de spoken tevoorschijn komen..."
"Ik ben niet bang voor spoken," zegt Johan.
"Mijn mama zegt dat spoken niet bestaan."
"Goed zo," zegt de juf. "Dan is alles in orde!"

De kinderen ruimen de verf, de kwasten en alle knutselspullen op. Dan dragen ze samen de matrassen naar de speelzaal. Ze gebruijken die matrassen om 's middags op te slapen. Maar de middag is toch allang voorbij?

Op andere dagen zouden de kinderen thuis hun tanden al aan het poetsen zijn en bijna naar bed moeten. Maar vandaag niet. Vandag poetsen ze hun tanden in het waslokaal, want vanavond blijven ze op school slapen!

"Heb je gehoord wat Johan zei?" vraagt Sebastiaan.
"Hij zegt dat hij niet bang is voor spoken."
"Nou, hij misschen niet... Maar ik ben wel een beetje bang, hoor," bekent Louise. "Gelukkig heeft mijn papa me een truc geleerd."
"Wat voor truc?" wil Maaike weten.